Kocie pasożyty - najczęściej spotykane pasożyty u kotów

2021-02-04
Kocie pasożyty - najczęściej spotykane pasożyty u kotów

Ryzyko pojawienia się pasożytów u kota dotyczy zarówno kotów domowych wychodzących, jak i tych niewychodzących. Regularne wizyty u weterynarza, a także skuteczna profilaktyka przed pasożytami mogą uchronić naszego pupila przed chorobami będącymi następstwem pojawienia się pasożytów. Jakie kocie pasożyty spotykamy najczęściej? Jak właściciele kotów mogą chronić swoje futrzaki przed pasożytami?

Kocie pasożyty

Mimo, że kocie pasożyty dotykają najczęściej zaniedbane i chore zwierzęta, mogą pojawić się nawet u naszych kotów domowych otoczonych troską i opieką. Pasożyty pojawiają się u kotów zazwyczaj na skutek zarażenia się zwierzęcia drogą pokarmową, poprzez napicie się deszczówki, zjedzenie zakażonego mięsa czy zjedzenie pchły, która jest żywicielem pośrednim np. tasiemca psiego. Mogą także zostać przyniesione do domu (np. kleszcze) przez inne zwierzę lub opiekuna na odzieży czy obuwiu. Poniżej lista pasożytów zewnętrznych i wewnętrznych, które spotykamy najczęściej u kotów.

Świerzbowiec uszny u kota

Świerzbowiec uszny u kota to pasożyt, który bytuje w zewnętrznym kanale słuchowym u zwierzęcia. Charakterystyczną cechą tej choroby jest uporczywy świąd, który powoduje niewielki pasożyt – świerzbowiec. Świerzbowiec uszny zdecydowanie częściej spotykany jest u kotów niż u psów, a dotyka zwykle młode osobniki. Do zarażenia się świerzbowcem usznym dochodzi w wyniku bezpośredniego kontaktu. Koty zarażają się od siebie, dlatego, jeżeli chore zwierzę przebywa w domu z innymi mruczkami, konieczne jest wspólne leczenie wszystkich kotów. Zarówno diagnoza, jak i leczenie prowadzone jest przez lekarza weterynarii, stąd jeśli istnieje podejrzenie świerzbowca u kotów konieczna jest wizyta w lecznicy.

Objawy świerzbowca usznego u kota

Pasożyty bytujące na żywicielu powodują intensywne swędzenie, które jest przyczyną potrząsania głową oraz drapania w okolicach uszu. Co więcej, może dojść do utraty apetytu i do spadku masy ciała. W wyniku drapania pojawiają się wyłysienia i zaczerwienienia uszu oraz ich okolic. Z czasem kot staje się nerwowy, a dotyk w bolesnych miejscach może powodować agresję. Cykl rozwojowy świerzbowca usznego trwa zwykle 3 tygodnie i ma miejsce wyłącznie w przewodzie słuchowym zewnętrznym zwierzęcia. Typowym objawem wystąpienia świerzbowca usznego jest zapalenie przewodów słuchowych zewnętrznych oraz pojawienie się mazistej ciemnej wydzieliny w uchu.

Kleszcze u kota

Uważa się, że koty, zwłaszcza te niewychodzące z domu, nie są narażone na kleszcze. Wbrew pozorom kleszcze u kota to dość powszechny problem. Nawet koty niewychodzące mogą “złapać” kleszcza poprzez kontakt z psem czy opiekunem, który wniesie kleszcza do domu na swoim ubraniu czy butach. Pamiętajmy, że mimo, że koty regularnie wylizując swoje futro, potrafią pozbyć się kleszczy z powierzchni włosa, jednak nie są w stanie same usunąć pasożyta wbitego w skórę. Kleszcze najczęściej umiejscawiają się tam, gdzie skóra jest cienka i mocno unaczyniona, czyli przede wszystkim okolice głowy, szyi, karku, uszu, odbytu oraz pachwiny i brzuch.

Choroby odkleszczowe u kota

Istotnym zagrożeniem związanym z obecnością kleszcza na skórze kota jest ryzyko zakażenia chorobami odkleszczowymi, np. anaplazmozą, babeszjozą, bartonelozą, boreliozą, hemobartonelozą czy tularemią. Babeszjoza wywołana przez pierwotniaki z rodzaju Babesia jest chorobą rzadko diagnozowaną u kotów w Polsce, natomiast jest bardzo powszechna i niebezpieczna wśród psów. Babeszjoza kotów najczęściej spotykana jest w regionie południowej Afryki, natomiast sporadyczne przypadki zdarzają się także w Europie. W wyniku zakażenia mogą wystąpić objawy takie jak: gorączka, żółtaczka, niedokrwistość czy osłabienie. Nierzadko choroba kończy się także śmiercią zwierzęcia. W celu uniknięcia zachorowań na choroby odkleszczowe zaleca się całoroczne zabezpieczanie wszystkich kotów i stosowanie preparatów odstraszających kleszcze, niezależnie od miejsca i sposobu bytowania kota.

Pchły u kota

Często mówi się o pasożytach zewnętrznych w kontekście pcheł i wesz, tymczasem wszy u kotów to prawdziwa rzadkość, ponieważ koty zazwyczaj nie są atakowane przez żaden z gatunków wszy. U kotów dużo częściej występują pchły (Ctenocephalides felis). Pchły są żywicielami pośrednimi dla innych pasożytów, np. tasiemca psiego. Znalezienie pchły na sierści kota nie jest łatwe, szczególnie jeśli ma ciemne futro. Sygnałem ostrzegawczym są niewielkie ranki po ugryzieniach, zaczerwienione lub obrzęknięte miejsca, szczególnie w okolicach głowy, karku, brzucha i ogona. Charakterystycznym objawem występowania pcheł u kota są również ich odchody znajdujące się nie tylko na sierści zwierzaka, ale również na podłodze, legowisku. Pchle odchody mają kolor czarno-brunatny, a po zgnieceniu plamią na kolor ciemnoczerwony, co wynika z obecności krwi. Inwazja pcheł powoduje silny świąd, może wystąpić także APZS (Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry) objawiające się stanem zapalnym skóry połączonym z silnym swędzeniem. Chcąc pozbyć się nieproszonych gości, kot często się drapie, staje się nerwowy, może próbować wylizywać czy wygryzać pasożyty z sierści, przez co może je połknąć. To z kolei niesie ryzyko zarażenia pasożytem wewnętrznym, np. tasiemcem psim.

Jak pozbyć się pcheł u kota?

Aby skutecznie pozbyć się pcheł, należy odkazić zwierzę stosująć środki zwlaczające pchły, np. kąpiel w szamponie przeciwpchelnym, krople przeciwpchelne typu spot-on czy obrożę na pchły dla kota. Bardzo istotne jest także odkażenie całego otoczenia, by pozbyć się nie tylko dorosłych pcheł, lecz pcheł we wszystkich stadiach rozwojowych. W związku z tym należy dokładnie odkurzyć całe mieszkanie, nie zapominając o miejscach takich jak fotele czy krzesła, gdzie lubi przebywać nasz zwierzak. Pościel i koce należy uprać w temperaturze co najmniej 60 stopni.

Wszoły u kota

Wszoły bytujące na kotach to Felicola subrostratus. Inwazja wszołami dotyka najczęściej zaniedbane zwierzęta żyjące w gorszych warunkach higienicznych, jednak zdarzają się przypadki inwazji nawet wśród kotów domowych. Wszoły osiągają rozmiar około 2 mm, dlatego możemy je zobaczyć nawet gołym okiem.To małe, żółto-brązowe owady z haczykowatymi kończynami, dzięki którym pasożyt może mocno przytwierdzić się do sierści żywiciela. Ich głowy zakończone są gryzącym aparatem gębowym, którym wygryzają naskórek i kawałki sierści. Jaja pasożytów przytwierdzają się do sierści, natomiast dorosłe owady pełzają po powierzchni skóry, powodując silne podrażnienie i swędzenie.

Objawy wszołowicy u kota

Wszoły wywołują wszołowicę, która objawia się niepokojem mruczka i silnym świądem skóry. Zwierzę jest nerwowe, często się drapie i wylizuje. Bywa, że traci apetyt, pogarsza się też stan kociej skóry i sierści. Intensywne drapanie może doprowadzić do pojawienia się ran i miejscowego łysienia. Wszoły, podobnie jak i wszy, mogą przyczyniać się do roznoszenia larw tasiemców, których są żywicielem pośrednim. Kot, podczas codziennej toalety, może połknąć zainfekowanego wszoła, a w jego jelicie może rozwinąć się wkrótce niebezpieczny tasiemiec. Wszoły przenoszone są przez kontakt bezpośredni, a na żywicielu mogą przeżyć nawet 10 miesięcy. Cały ich cykl rozwojowy przebiega na ciele zwierzęcia. Jednak pozbawione swojego żywiciela przeżywają tylko kilka dni, po około 10 dniach umierają. W przypadku zaobserwowania niepokojących objawów należy skonsultować się z weterynarzem, który zaleci stosowanie odpowiedniego preparatu zwalczającego ektopasożyty.

Tasiemiec psi - nie tylko u psów

Dipylidium caninum (tasiemiec psi) jest pasożytem nie tylko psów, ale także kotów, a nawet człowieka. Tasiemiec ten powoduje inwazję nazywaną dipylidiozą. Objawy kliniczne dipylidiozy występują rzadko, a inwazja przebiega najczęściej bezobjawowo. U kotów obserwuje się wylizywanie okolicy odbytu, z powodu świądu wywołanego przez pełzające człony tasiemca. Niekiedy, dipylidiozę można rozpoznać przez przypadek, obserwując ruchliwe człony tasiemca, przypominające pestki dyni (nasiona ogórka bądź ziarna ryżu) w okolicy odbytu lub na sierści. W przypadkach intensywnej inwazji, szczególnie u młodych kotów, może występować biegunka bądź zaparcia, rzadko drgawki, niedrożność jelit. Żywiciel ostateczny, czyli kot, zaraża się, zjadając żywiciela pośredniego, tj. pasożytniczego owada (pchły, wszoły). W jelicie cienkim żywiciela ostatecznego tasiemiec osiąga dojrzałość płciową w ciągu około 2-3 tygodni. Właśnie dlatego niezwykle istotna jest profilaktyka i stosowanie preparatów przeciw ektopasożytom.

Pasożyty u kota

W walce z pasożytami u kota najważniejsza jest profilaktyka i całoroczna ochrona przed pasożytami. Skuteczną ochronę przed ektopasożytami (pchły, wszoły, kleszcze) zapewniają ją dostępne na rynku preparaty: obroże, krople typu spot-on czy szampony przeciw ektopasożytom. Należy jednak pamiętać, aby stosować produkty przeznaczone dla kotów. Ze względu na mniejszą efektywność metabolizmu permetryny, należy unikać stosowania preparatów zawierających w swoim składzie substancje z grup pyretryn oraz syntetycznych pyretroidów. Zastosowanie takiego preparatu na kocie pasożyty może być szkodliwe i doprowadzić do zatrucia z objawami, takimi jak wymioty, ślinienie się, biegunka, drżenie mięśni. W przypadku endopasożytów i chorób pasożytniczych zarówno diagnoza, jak i odpowiednie leczenie muszą być wdrożone przez lekarza weterynarii.

Autor: Marta Szwajkiewicz-Puza

Pokaż więcej wpisów z Luty 2021

Polecane

Zaufane Opinie IdoSell
4.84 / 5.00 1025 opinii
Zaufane Opinie IdoSell
2024-01-30
Szybka realizacja,wszystko swierze.
2024-01-23
Szybka obsługa jestem zadowolony.
pixel